چند شعر زیبا در مورد آتش، آتش عشق و آتش درون را در این بخش از آریا مگ آماده کرده ایم.

شعر زیبا در مورد آتش

زمستان بود

بوسه آتش زدیم و

گرم شدیم


تا هشیاری به طعم مستی نرسی

تا تن ندهی به جان پرستی نرسی

تادرغم عشق دوست چون آتش وآب

ازخود نشوی نیست به هستی نرسی


شهری اندر

هَوست سوخته در آتش عشق

خـلـقـی انـدر طـلـبـت

غـرقـه دریـای غمند ….


آتش به من اندرزن آتش چه زند با من

کاندر فلک افکندم صد آتش و صد غوغا


اشعار زیبا در مورد آتش

گفتم آتش در دلم زد روی آتش رنگ تو

گفت خواجو باش کز آتش ندیدی بوی دود


اشعار زیبا در مورد آتش

اگر آتش تو را بیند چنان در گوشه بنشیند

کز آتش هر که گل چیند دهد آتش گل رعنا


به آتش نگاهش اعتماد نکن

لمس نکن به جهتی بگریز

که بادها خالی از عطر اویند به سرزمینی بی رنگ بی بو ، ساکت آری…

بگریز و پشت ِ ابدیتِ مرگ پنهان شو

اگر خواستار جاودانگیِ عشقی.


اگر گنجشکی تازه‌بالی در شعر کوچک من لانه کن

اگر آفتابی تازه‌زادی و راه را نمی‌شناسی در آسمان خانۀ من پرسه زن

اگر توفانی و دریاهایت کوچکند در بستر من شعله‌ور شو

ای بادپا که دسته‌کلید دریاها در دست توست صندوق قدیمی‌را باز کن

و نقشۀ ملاحان گمشده را به من ده ببین

چگونه مرواریدها تکثیر می‌شوند بر آتش مژگان من.

“محمد شمس لنگرودی”


من پیراهنت را در باد دوست دارم

و زیبایی ات را در آینه ای که از آن عبور کرده ای!

نگران خلوت توام من زبان پرنده ها را می فهمم

من با گل های وحشی در آشتی ام

نخواه که مسیر رود را از درخت ها جدا کنند

نخواه که در دل جنگل آتشی بیفروزند!

تو وسیع ترین سرزمینی بودی که می شناختم

منظره دلپذیر نگاهت در هیچ قابی کامل نبود

تو اتفاقی بودی که در تمام چشم ها زیبا می افتاد

و من هرگز نتوانستم چهره ات را در عکسی که با هم داریم خلاصه کنم!

اشتیاق پنهانم! در خواب می بوسمت

که دزدانه رویای تو را بافته باشم

دوست داشتنت شعر ناتمامی ست که تا ابد ادامه دارد…

“مهسا چراغعلی”


اشعار زیبا در مورد آتش

چو سلام تو شنیدم ز سلامتی بریدم

صنما هزار آتش، تو در آن سلام داری.

“مولانا”


اشعار زیبا در مورد آتش

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم

عاشق نمی شوی که ببینی چه می کشم

با عقل، آب عشق به یک جو نمی رود

بیچاره من که ساخته از آب و آتشم.

“شهریار”


اشعار زیبا در مورد آتش

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت

آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت

تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت

جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت

سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع

دوش بر من ز سر هر چو پروانه بسوخت

آشنایی نه غریب است که دلسوز من است

چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت

خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد

خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت

چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست

همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت

ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم

خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت

ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی

که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت


دوستی مثل یک کتابه ، چند ثانیه طول می کشه که آتیش بگیره

ولی سالها طول می کشه تا نوشته بشه . . .

آرزوی سلامتی برای همه دوستای با معرفت


از دلتنگی می‌میرم

در آتش می‌میرم

بر سر دار می‌میرم

با گلوی بریده می‌میرم

اما نخواهم گفت

زمانِ عشق من و تو به سر رسیده است

که مرگ

به عشق ما راه ندارد


شعر در مورد آتش

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست

شب تار است و ره وادی ایمن در پیش

آتش طور کجا موعد دیدار کجاست

هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد

در خرابات بگویید که هشیار کجاست

آن کس است اهل بشارت که اشارت داند

نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاست

هر سر موی مرا با تو هزاران کار است

ما کجاییم و ملامت گر بی‌کار کجاست

بازپرسید ز گیسوی شکن در شکنش

کاین دل غمزده سرگشته گرفتار کجاست

عقل دیوانه شد آن سلسله مشکین کو

دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاست

ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی

عیش بی یار مهیا نشود یار کجاست

حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج

فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست


می خواهم تو را

به آتش بیاندازم

سپس از آتش نجات داده و

بر رویت آب بپاشم

نگاهت کرده و

به جای دردهایت بسوزم


عشقت اگر باران اینک در زیر آن ایستاده ام؛

اگر آتش درون آن نشسته ام؛

شعر من می گوید:

در تداوم آتش و باران جاودانه ام …

“شیرکو بی کس”